Περί πεζοδρόμων στην Αθήνα

Αντιγράφω (σε πρώτο ενικό η παρούσα ανάρτηση) από τις σημερινές [ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ] του Δημήτρη Μητρόπουλου στην εφημερίδα Τα Νέα με τίτλο "Έρημος": "ΟΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΙ ήταν ό,τι χρειαζόταν το κέντρο επί εποχής Αντώνη Τρίτση - που ήταν πρωτοπόρος. Τώρα το βασικό πρόβληµα της Αθήνας είναι ότι δηµιουργούνται περιοχές που δεν είναι πλέον προσβάσιµες. Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων - όσο κι αν φαίνεται παράξενο - εµποδίζει την αποµόνωσή τους και τις κρατάει λίγο πιο φωτεινές" (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=13&ct=31&artID=4579715).

Δυστυχώς, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κ. Μητρόπουλο, όσον αφορά τουλάχιστον τους μικρους πεζόδρομους της Αθήνας (άλλο θέμα η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η Αποστόλου Παύλου και η Ερμού). Πράγματι, έχουν ήδη δημιουργηθεί περιοχές που δεν είναι πλέον προσβάσιµες (γκέτο με άλλα λόγια). Τώρα πια η κυκλοφορία των αυτοκινήτων -όσο κι αν φαίνεται παράξενο- εμποδίζει την αποµόνωσή τους και τις κρατάει λίγο πιο φωτεινές.

Ζώντας πάνω από μια δεκαετία στα Εξάρχεια [κάποτε με θεωρούσα(ν) τυχερό που μένω σε πεζόδρομο], έχω παρακολουθήσει τη βαθμιαία μετάλλαξη των πεζόδρομων και την γκετοποίηση των περιοχών.

Όποιος αμφιβάλλει, ας περάσει ένα βράδυ από τη Μεσολογγίου, τη Τζαβέλα, τη Μάνης. Οι πεζόδρομοι αυτοί δεν είναι μόνο στιγματισμένοι για πάντα από το Δεκέμβρη του 2008. Είναι εν πολλοίς, εξαιτίας ακριβώς της μετάλλαξης-υποβάθμισης που υπέστησαν από το 2004 και μετά, και αιτίες του.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο σε όσους ζείτε σε άλλες περιοχές, μόλις νυχτώσει, φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε (για να μην παρεξηγηθώ: αναφέρομαι σε μια γειτονιά που κατά βάση δεν έχει αλλοδαπούς που θα μπορούσαν να "ενοχοποιηθούν" γι' αυτό). Όπως γράφτηκε και σε προηγούμενη ανάρτηση, για να μπούμε στα σπίτια μας πρέπει να ζητήσουμε "άδεια" απ' όσους αράζουν μονίμως στα σκαλιά μας, καπνίζοντας χασίς και να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε λογής αντίδρασή τους.