Από ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 7-11-2010

Αντιγράφω το περί οδού Μεσολογγίου απόσπασμα από το άρθρο του Δ. Χαραλάμπους "Από τα «μπάχαλα» στα τρομο-πακέτα " στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 7-11-2010: 

 

"ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ο πεζόδρομος της οδού Μεσολογγίου στα Εξάρχεια γράφει τη δική του ιστορία. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της στον δρόμο όπου ο 16χρονος μαθητής έπεσε νεκρός από τις σφαίρες του Επαμεινώνδα Κορκονέα. Μηνύματα, κεριά, φωτογραφίες και γκραφίτι κοσμούν ακόμη τους τοίχους των γειτονικών κτιρίων, υπενθυμίζοντας ότι το περιστατικό αυτό και ο Δεκέμβρης του 2008 δύσκολα θα διαγραφούν ποτέ από τη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς. 

Η Μεσολογγίου όμως απέκτησε και άλλους συμβολισμούς αυτά τα δύο χρόνια. Ηταν ο «δικός της χώρος», τα δικά της Εξάρχεια, για μια γενιά πιτσιρικάδων που ζούσαν τον δικό τους μύθο ή αλήθεια στην πολυθρύλητη συνοικία της Αθήνας. Αλλοι έγιναν απλώς σε μία βραδιά «άνδρες», πολιτικοποιήθηκαν και εξέφρασαν πιο συγκροτημένα το αδιέξοδο προς το οποίο έβλεπαν να βαδίζουν. Και άλλοι έγιναν επαναστάτες, πιθανόν με αιτία αλλά σαφώς δίχως λογική. Η οδός Μεσολογγίου έγινε το ξεχωριστό «άβατο των αβάτων», εκεί όπου τα πολιτικοποιημένα Εξάρχεια συναντούσαν τα οργισμένα νιάτα του Δεκέμβρη αλλά και των μαθητικών συλλαλητηρίων που είχαν προηγηθεί- και διαμορφώσει το κλίμα- έναν χρόνο νωρίτερα από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. 

Αμηχανία και δικαίωση. Δύο λέξεις χαρακτηρίζουν αυτές τις ημέρες τον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό, κατά το επικρατέστεροχώρο. Αμηχανία για την εξέλιξη των «μωρών» της Μεσολογγίου, όπως χαρακτηρίζονταν τα τελευταία δύο χρόνια (και) ορισμένοι εκ των κατηγορουμένων σήμερα για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Και δικαίωση για τον πλήρη διαχωρισμό εδώ και αρκετό διάστημα της δράσης της πλειονότητας των μελών του χώρου από ό,τι αποκαλείται «ένοπλος αγώνας». 

Η 5η Μαΐου ήταν για πολλούς καθοριστική. Για τον αναρχικό χώρο ήταν και οριακή ημερομηνία. Μπήκαν όρια που έλειπαν δεκαετίες. Από την ημέρα εκείνη, ύστερα από πολυήμερες διεργασίες αλλά και πολύμηνη σκέψη που είχε προηγηθεί, ξεκίνησε η εμφανής αποστασιοποίηση του βασικού πυρήνα του χώρου από τις πρακτικές όσων επέμεναν και, τελικά, επέλεξαν και υποστήριξαν τον «ένοπλο αγώνα» - ή έστω απλώς τον συμπαθούσαν. 

Παιχνίδια με μολότοφ! 

 «Η σταδιακή διαφοροποίηση ξεκίνησε από τα “Δεκεμβριανά”» διηγείται στο «Βήμα» αναρχικός με... γαλόνια στα Εξάρχεια- και όχι μόνο. «Πρώτη αφορμή ήταν η μαζικότητα και ισοπεδωτική πρακτική των λεγόμενων “μπαχαλάκηδων”, των πιτσιρικάδων που επικράτησε να λέγονται “τα μπάχαλα της Μεσολογγίου”, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με τη γενικότερη φιλοσοφία του χώρου». Εκείνο τον Δεκέμβρη οι μολότοφ έγιναν παιχνίδι στα χέρια αμούστακων παιδιών, κανόνες και πρακτικές καταρρίφθηκαν εν μια νυκτί και το «ματς» ξέφυγε από τα χέρια των εμπείρων".